Θεέ μου, μη δίνης του παιδιού
τα βάζει ο νους της μάννας!
(Λαϊκή παροιμία)
Καϋμένη μάννα!… Έξω ο χιονιάς ραγίζει τα λιθάρια
κ᾽ οι δρόμοι είνε παντέρημοι. Τα θαμπερά φανάρια
δακρύζουν, ανωφέλευτα παλαίβοντας να φέξουν.
Τα νέφη, που ξεκίνησαν με το βοριά να παίξουν,
κρυστάλλωσαν στον ουρανό κι᾽ ούτ᾽ ένα δάκρυ στάζουν.
Καϋμένη μάννα! … Ξάγρυπνη (τα μάτια κι᾽ αν νυστάζουν
διώχνει τον ύπνο ο λογισμός) στριφογυρνά στο στρώμα
σκεπάζοντας ως στην κορφή το παγωμένο σώμα
με δυο βαρειά σκεπάσματα κι᾽ αυτά διπλά βαλμένα.
Έξω ο ανεμοστρόβιλος λυσσομανά ολονένα
κι᾽ ο κορνιαχτός κλωθογυρνά σαν στοιχειωμένη ανέμη.
Καϋμένη μάννα!… Ξαγρυπνά κι᾽ αγκομαχά και τρέμει
κι᾽ ο νους της, έρημο πουλί, φτεροκοπά τριγύρου
στα χιονοσκέπαστα βουνά, στους κάμπους της Ηπείρου.
Εκεί είν᾽ο γυιος της. Σε σκηνή μεσ᾽ στα νερά στημένη,
που παγωμένος ο βοριάς άφοβα μπαινοβγαίνει,
εκεί είν᾽ ο γυιος της. Ξέσκεπος; μισόγυμνος; ποιος ξέρει!…
Καϋμένη μάννα! Απλώνει αργά, τρεμουλιαστά το χέρι
στα δυο βαρειά σκεπάσματα· ανασηκώνει το ένα
και στρέφοντας μισανοιχτά τα μάτια τα κλαμένα,
σαν να θωρή κατάχαμα το γυιόκα της, τ’ αφίνει
να πέση χάμω ξαπλωτό και μένει μ’ ένα εκείνη.
Έξω βοριάς, βουβαίνοντας των όρθρων την καμπάνα,
ξεσπά στα παραθύρια της φριχτός… Καϋμένη μάννα!
