Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Εξώφυλλο παρτιτούρας «ΤΟ ΦΟΞ ΤΗΣ ΧΑΛΙΜΑΣ» από την οπερέτα «ΧΑΛΙΜΑ». Συλλογή Παρτιτούρων «Συλλόγου των Αθηναίων».
Ποιος το περίμενε πως θα βρισκόταν στα δικαστήρια ο λαοφιλής Αλή Μουσακάς, ο τύπος που πρωταγωνιστούσε στην οπερέτα «Χαλιμά» των Σπύρου Ποταμιάνου και Θεόφραστου Σακελλαρίδη, η οποία χάλασε κόσμο το 1926 στην Αθήνα; Κι όμως η πρωτεύουσα βρέθηκε στο πόδι παρακολουθώντας μία από τις πολύκροτες θεατρικές δίκες στην οποία συμμετείχαν ως κατήγοροι, κατηγορούμενοι ή μάρτυρες οι πιο γνωστοί άνθρωποι από τον κόσμο των καλλιτεχνών. Οπότε η δίκη μετατράπηκε σε κοσμικό γεγονός με κομψές και καλοντυμένες κυρίες να διαγκωνίζονται στους διαδρόμους των δικαστηρίων με τους κομπάρσους και τις σουμπρέτες και τις πριμαντόνες να παρακολουθούν εναγωνίως τα δεινοπαθήματα του συμπαθούς Αλή Μουσακά.
Σπύρος Ποταμιάνος. Σκίτσο Μάριου Αγγελόπουλου (1909-1995).
Τι είχε συμβεί; Ο Σακελλαρίδης είχε παραχωρήσει στον θίασο Ι. Παπαϊωάννου το δικαίωμα να ανεβάσει την οπερέτα «Χαλιμά», η οποία το 1926 είχε ανέλπιστη επιτυχία. Συγχρόνως όμως παραχωρούσε το ίδιο δικαίωμα και στον αρτισύστατο θίασο του Παρασκευά Οικονόμου, ο οποίος είχε ήδη προγραμματίσει τις παραστάσεις του στο θέατρο «Μοντιάλ» που διαχειριζόταν ο θεατρώνης Ανδρέας Μακέδος. Και οι δύο θίασοι προχώρησαν σε προσλήψεις ηθοποιών ειδικά για τη «Χαλιμά», είχαν παραγγείλει νέες σκηνογραφίες, πλούσιες αμφιέσεις, μπαλέτα κ.ά. Ετοιμάζονταν δηλαδή πυρετωδώς να ανεβάσουν το έργο, όταν ο Σακελλαρίδης βρέθηκε σε αδιέξοδο και αναγκάστηκε να άρει τη συγκατάθεση που είχε δώσει στον Π. Οικονόμου. Οπότε ο τελευταίος βγάζοντας… αφρούς κινήθηκε δικαστικά επιμένοντας να παίξει μόνον αυτός τον ρόλο του Αλή Μουσακά.
Ζωζώ Νταλμάς. Σκίτσο Μάριου Αγγελόπουλου (1909-1995).
Οι διάδικοι παρόντες στη διαδικασία, έχοντας ο καθένας τους δικούς του ηθοποιούς, σκηνογράφους, μουσικούς, χορευτές κ.ά. στο πλάι τους. Τριάντα μάρτυρες! Αρτίστες, συγγραφείς, ηθοποιοί και δημοσιογράφοι. Κοντά τους το αδηφάγο πλήθος που αναζητούσε το δωρεάν θέαμα, μέχρι που ο δικαστής αποφάσισε τη μετακίνηση σε μεγαλύτερη αίθουσα και μάλιστα στην αίθουσα του Κακουργιοδικείου. Ο ενάγων, λάβρος, ζητούσε το δικαίωμα να προχωρήσει σε άδεια συντηρητικής κατάσχεσης ποσού ύψους 350.000 δραχμών. Στο δικαστήριο όμως βγήκαν και τα… άπλυτα στη φόρα, όπως οι μισθοί των πρωταγωνιστών. Έτσι αποκαλύφθηκε πως η Ζωζώ Νταλμάς έπαιρνε 15.000 δραχμές τον μήνα, ο Π. Οικονόμου 9.000 και οι υπόλοιποι από 2.000 μέχρι 6.000 δραχμές[1].
Θεόφραστος Σακελλαρίδης. Σκίτσο Μάριου Αγγελόπουλου (1909-1995).
Όπως αποδείχθηκε, κατά την ακροαματική διαδικασία, ο Σακελλαρίδης είχε υποσχεθεί στον επιχειρηματία Α. Μακέδο τη «Χαλιμά». Ο ίδιος ισχυριζόταν πως είχε κρατήσει επιφυλάξεις και δεν θεωρούσε τον εαυτό του υποχρεωμένο στην παραχώρηση του έργου ή στην καταβολή αποζημίωσης. Η δίκη διήρκεσε τρεις ολόκληρες ημέρες. Εκείνοι που απογοητεύτηκαν ήταν οι ερωτιδείς που κατέκλυζαν την αίθουσα θέλοντας να απολαύσουν καταθέτουσες τις πρωταγωνίστριες των ονείρων τους. Ο δικαστής από παραξενιά δεν εξέτασε καμία γυναίκα. Ακούστηκαν πολλά χαριτωμένα που αποζημίωσαν εκείνους οι οποίοι παρακολουθούσαν τη δίκη για να διασκεδάσουν. Αλλά φαίνεται πως δικαστής δεν διασκέδαζε, έτσι ζήτησε την αντικατάστασή του διότι δεν άντεχε την πίεση μέσα στην αίθουσα από τους μάρτυρες που χαριτολογούσαν αλλά και από το πλήθος του κόσμου.
Παρασκευάς Οικονόμου. Σκίτσο Μάριου Αγγελόπουλου (1909-1995).
Εντέλει ανέλαβε άλλος δικαστής, ο οποίος και ολοκλήρωσε τη διαδικασία βρίσκοντας τη «χρυσή τομή». Αποδέχτηκε την αγωγή αναγνωρίζοντας πως ο Θ. Σακελλαρίδης συνήψε σύμβαση με τον θεατρώνη του «Μοντιάλ» Α. Μακέδο και στη συνέχεια υπαναχώρησε, αδικαιολόγητα, προκαλώντας του ζημία. Αλλά περιόρισε το ποσόν από 350 σε 100 χιλιάδες, δίνοντας μάλιστα στον θεατρώνη το δικαίωμα να προβεί σε συντηρητική κατάσχεση της περιουσίας του Σακελλαρίδη[2]! Την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενος, ο τελευταίος συνήψε συμφωνία να επιτρέψει το ανέβασμα της Χαλιμάς στο «Μοντιάλ» και από τον θίασο του Π. Οικονόμου, ο οποίος και δικαιώθηκε ως ο καλύτερος Αλή Μουσακάς.
Ιωάννης Παπαϊωάννου. Σκίτσο Μάριου Αγγελόπουλου (1909-1995).
Πρώτη δημοσίευση: Εφημερίδα «Δημοκρατία» 6 Σεπτεμβρίου 2014.
