Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Ο καταγόμενος από την Τρίπολη κυρ Γεράσιμος ήταν κοτσονάτος εβδομηντάρης, ευκατάστατος και εμφανίσιμος δικηγόρος, μέλος της Αθηναϊκής Λέσχης και γνωστός σε όλη την Αθήνα. Με πολυμελή και ευτυχισμένη οικογένεια. Η κόρη του η Ασημίνα του είχε χαρίσει δύο πανέμορφα και εγγόνια και ο γιός του Λεονάρδος τον πολυπόθητο και συνονόματο εγγονό του. Στο οικογενειακό τους περιβάλλον σύχναζε και το ζεύγος Αναστασίου και Κλαίρης Ιωάννου. Αλλά ο κυρ Αναστάσης, τραπεζικός υπάλληλος, συνομήλικος του κυρ Γεράσιμου, άφησε χρόνους και χήρα την κατά είκοσι χρόνια νεότερή του Κλαίρη. Από τότε άρχισαν τα βάσανα που έμελλαν να ταράξουν τη ζωή των δύο οικογενειών.
Ο κυρ Γεράσιμος και η Κλαίρη όπως τους αποτύπωσε με το πενάκι του ο Πυθαγόρας Νάγος (1903-1936).
Διότι η ναζιάρα πενηντάρα Κλαίρη ήθελε, σώνει και καλά, να αντικαταστήσει τον μεταστάντα εις τας αιωνίους μονάς Αναστάση με τον φίλο του κυρ Γρηγόρη. Φαίνεται πως τον «ηράσθη σφόδρα», όπως έγραφαν οι εφημερίδες τον Οκτώβριο 1932[1]. Επρόκειτο για καθαρή περίπτωση σεξουαλικής παρενόχλησης, όπως θα λέγαμε σήμερα. Η ερωτόληπτος χήρα επιδίωκε συστηματικά να συναντά τον κυρ Γεράσιμο. Του εκδήλωνε επίμονα τα συναισθήματά της. Φαίνεται πως παραφερόταν κιόλας, επιχειρώντας να τον θωπεύσει, όποτε της δινόταν η ευκαιρία και παρά τις διαμαρτυρίες του!
Ήταν δε τόσο επίμονη, ώστε τον παρακολουθούσε επί ώρες ή περίμενε να περάσει για να του εκμυστηρευθεί ότι ήταν αδύνατον να ζήσει μακριά του. Και σα να μην έφταναν όλ’ αυτά, στο τέλος κάθε συνάντησης αξίωνε επιτακτικά να την παντρευτεί. Αλλά η μεγαλύτερη ενόχληση για τον εβδομηντάρη Τριπολιτσιώτη ήταν η σωρεία των ερωτικών επιστολών με τις οποίες κυριολεκτικά τον πυρπολούσε. Του έγραφε για τα «πάθη της ζωής της», σε πολυσέλιδα ραβασάκια εξέφραζε διάπυρα ερωτικά αισθήματα[2]. Όποιος θα τα διάβαζε θα συμπέραινε πως ήταν μέρος ερωτικής αλληλογραφίας εφήβων ή νέων που για πρώτη φορά ερωτεύονταν στη ζωή τους.
Ο τάλας Γεράσιμος δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει το… κακό που τον είχε βρει. Οι ενοχλήσεις της χήρας και το άγριο κυνηγητό τον είχαν κάνει νευρικό και δεν τολμούσε να βγει από το σπίτι του. Τον εντόπιζε όποιον δρόμο και να ακολουθούσε, ακόμη και μέσα στο τραμ. Περισσότερο σκεπτόταν τι θα έλεγε στη γυναίκα και τα παιδιά του αν το μάθαιναν; Ρεζίλι των σκυλιών θα γινόταν ο άνθρωπος. Μεταξύ άλλων, ένα απόγευμα ο κυρ Γεράσιμος έπαιρνε νέο ραβασάκι! «Αγαπημένε μου, αισθάνομαι μεγάλην συμπάθειαν προς σε από πέντε χρόνων περίπου. Οι γονείς μου με υπάνδρευσαν με άνδρα, τον οποίον δεν ηγάπησα ποτέ, διότι είχα πάντα στο νου μου εσέ. Αν δεν θέλεις να με αγαπήσεις θα αυτοκτονήσω και θα έχεις το κρίμα στο λαιμό σου διά την τύχην μου»[3]!
Σκιάχτηκε ο άνθρωπος, φοβούμενος μη τυχόν η Κλαίρη πραγματοποιήσει την απειλή της. Έτσι, αποφάσισε να απευθυνθεί στη Γενική Ασφάλεια. Εκεί παρέδωσε τις επιστολές και αφηγήθηκε με κάθε λεπτομέρεια τι του συνέβαινε. Πως κάποτε είχε διορίσει τον γιό της χήρας τραπεζικό υπάλληλο, πως είχε γνωριστεί με τον συγχωρεμένο άντρα της κ.λπ. «Δεν μπορεί κυρ Γεράσιμε, θα το έβαλες κι εσύ το χεράκι σου», ήταν η πρώτη αντίδραση του διοικητή που έβαλε σε σκέψεις τον χριστιανό[4]. Το ζήτημα πήρε έκταση. Μέχρι πρωτοσέλιδο χρονογράφημα τον έκανε ο Σπύρος Μελάς γράφοντας πως «αν ο έρως σε όλες τις ηλικίες είναι μια παλληκαριά, η γεροντοαγάπη είναι παλληκαριά δυο φορές, γιατί ο αγών είναι άνισος»[5]. Έτσι, κλείστηκε στο σπίτι του ο κυρ Γεράσιμος και δεν ξανασυνάντησε τη χήρα μετά το κακό που τον είχε βρει. Η οικογένειά του ζει και βασιλεύει ακόμη στην Αθήνα, διαθέτοντας και τα πειστήρια του μεγάλου εκείνου έρωτα.
Πρώτη δημοσίευση: Εφημερίδα «Δημοκρατία» 2 Φεβρουαρίου 2018
