Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Πίσω από τον ξαφνικό χαμό, τον Δεκέμβριο 1934, της εικοσάχρονης, πανέμορφης και ταλαντούχου ηθοποιού Λίτσας Φερεντίνου κρυβόταν ένα ανθρώπινο δράμα. Κόρη μιας από τις πιο γνωστές οικογένειες της Ιθάκης, του γιατρού και πρώην νομάρχη Γιώργου Φερεντίνου είχε εγκατασταθεί στην Αθήνα για να σπουδάσει θέατρο. Πράγματι ενεγράφη στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και υπήρξε από τις πλέον δραστήριες σπουδάστριες. Εναρμονίστηκε σύντομα με τη θεατρική ζωή της πρωτεύουσας και συμμετείχε σε παραστάσεις που δίδονταν στην Πανεπιστημιακή Λέσχη.
Η παρουσία και η φοίτησή της στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου δεν πέρασε ασχολίαστη. Τον Ιούνιο 1933 της δόθηκε ευκαιρία να παρουσιάσει το ταλέντο της παίζοντας με λεπτότητα και τέχνη τη «Δασκαλίτσα» του Μάριο Νικοντέμι. Την ίδια χρονιά κι ενώ ακόμη σπούδαζε θα συμμετάσχει σε δύο παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου. Ως μέλος του χορού και του μπαλέτου στον Αρχοντοχωριάτη του Μολιέρου που ανέβηκε σε μετάφραση του Γεώργιου Ν. Πολίτη και στο έργο Η Κόρη του Γιόριου στο ρόλο της Φελάβια Σεσάρα.
Στιγμιότυπο από την παράσταση «Η Κόρη του Γιόριου» (1934). Από τις
φωτογραφικές συλλογές του Εθνικού Θεάτρου.
Σκηνική ομορφιά σε συνδυασμό με κομψότητα ήταν τα χαρακτηριστικά που σχολιάστηκαν ιδιαίτερα στους καλλιτεχνικούς κύκλους. Και την επόμενη χρονιά, το έτος αποφοίτησής της (1934), ήλθε να επιβεβαιώσει ότι η Αθήνα θα αποκτούσε ένα νέο πραγματικό αστέρι. Το έτος εκείνο αποφοίτησαν από τη Σχολή μόνον δώδεκα από τους τελειόφοιτους. Και εξ αυτών με άριστα αποφοίτησαν η Λίτσα Φερεντίνου, η Ρένα Ροζάν, η Τζόλυ Γαρμπή και ο Στέφανος Τριάντης[1]. Όπως ίσχυε τότε, οι αριστεύσαντες και οι αριστεύσασες προσλαμβάνονταν αυτοδικαίως στον θίασο του Εθνικού Θεάτρου.
Οπότε το 1934 η Λίτσα Φερεντίνου βρέθηκε να συμμετέχει σε δύο ακόμη παραστάσεις που ανέβηκαν στην κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Ως Β΄ Υπηρέτρια στην κωμωδία «Η Λοκαντιέρα» του Κάρλο Γκολντόνι και ως Καρολίνα Λαμπ στο έργο «Λόρδος Βύρων» του Αλέκου Μ. Λιδωρίκη. Ταυτοχρόνως λόγω της μουσικής φωνής της καλείται να προσφέρει τις καλλιτεχνικές υπηρεσίες της σε σημαντικές εκδηλώσεις, όπως του Λυκείου των Ελληνίδων. Σε μία από τις διαλέξεις του Θεόδωρου Συναδινού για το δημοτικό τραγούδι κλήθηκε να διαβάσει τραγούδια ενθουσιάζοντας τους ακροατές και ακροάτριες.
Αλλά η ζωή τραβά τον δικό της δρόμο, πολλές φορές απρόβλεπτο, δρόμο. Ερωτεύθηκε! Παραιτήθηκε από το Εθνικό Θέατρο για να συμμετάσχει στον νεοσύστατο «Θίασο Ρούσσου» αναλαμβάνοντας με θάρρος τις ευθύνες της πρωταγωνίστριας. Το μέλλον της διαγραφόταν και εκεί λαμπρό. Εξάλλου για να καταφέρει να γίνει «θεατρίνα» σε μια εποχή που το επάγγελμα θεωρούνταν ηθικά μεμπτό είχε αναγκαστεί να έλθει σε ρήξη με τους γονείς της. Αλλά ο δάσκαλός της Αιμίλιος Βεάκης της είχε παραδώσει όλα τα εφόδια της υποκριτικής Τέχνης για να ανταπεξέλθει και στους πιο δύσκολους ρόλους.
Η Λίτσα Φερεντίνου στη νεκρική της κλίνη.
Στο Εθνικό Θέατρο όμως γνώρισε έναν από τους σημαντικούς μουσουργούς και ανθρώπους της Τέχνης. Γοητεύθηκε από την ομορφιά, τη λεβεντιά και την πολυπραγμοσύνη του και φαίνεται πως έφυγε παίρνοντας μαζί της τον καρπό του έρωτα εκείνου, χωρίς να το γνωρίζει. Με τον «Θίασο Ρούσσου» έφθασαν στην Αλεξανδρούπολη, όπου αποθεώθηκαν. Η κούραση που ένιωθε και η ωχρότητα έφεραν στην επιφάνεια το μυστικό της. Έσπευσε να προβεί σε βίαια διακοπή της κύησης και χωρίς ξεκούραση συνέχισε προς Κομοτηνή και Ξάνθη[2]. Η υγεία της κλονίστηκε. Έχοντας στα χείλη το όνομα του αγαπημένου της, έφυγε απ’ τη ζωή χτυπημένη από βαριά μόλυνση. Ένας βουβός θρήνος ξαπλώθηκε κυρίως στους καλλιτεχνικούς κύκλους για ένα λουλούδι που δεν πρόλαβε να ανθίσει. Όσο για την κηδεία της μετατράπηκε σε αρχαία τραγωδία. Πρωταγωνιστές οι γονείς της, ο Γεώργιος και η Ιωάννα Φερεντίνου και τα αδέλφια της Σπύρος, Μαρίκα και Τασία.
Πρώτη δημοσίευση: Εφημερίδα «Δημοκρατία» 30 Νοεμβρίου 2012
