Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Στην εποχή του τον κατέγραφαν ως εξαιρετικό άνθρωπο και μοναδικό αθηναϊκό τύπο, φυσιολάτρη, αφεντάνθρωπο, ανοιχτόκαρδο αλλά ιδιόρρυθμο. Ο Λάμπρος Γ. Βέϊκος, γόνος της μεγάλης στρατιωτικής οικογένειας των Ηπειρωτών που έδωσε το επώνυμό του σε κεντρικό δρόμο του Κουκακίου, εγγονός του πολέμαρχου της Επανάστασης, ήταν φλογερός Έλληνας και συμμετείχε στον αντάρτικο αγώνα για την απελευθέρωση της Θεσσαλίας. Υπηρέτησε στον στρατό ως υπαξιωματικός, προάχθηκε σε ανθυπασπιστή, ενώ όταν έφυγε χρημάτισε για μικρό χρονικό διάστημα δημόσιος υπάλληλος και αργότερα ανώτατος δημοτικός υπάλληλος στον Δήμο Αθηναίων. Εγκαταστάθηκε στο κτήμα του, το περίφημο κτήμα της «Ωμορφοκκλησιάς» (Γαλάτσι), σ’ ένα απέριττο σπιτάκι κοντά στην περίφημη βυζαντινή εκκλησία.
Τα γλέντια που οργάνωνε στο Κτήμα του κάθε Λαμπρή, στα τέλη του 19ου αιώνα, έμειναν ιστορικά. Πλούσια τραπέζια, χορός και τραγούδι μέχρι το πρωί, πυροβολισμοί ατελείωτοι, αλλά και ρουκέτες συζητιόντουσαν επί ημέρες στη μικρή πόλη. Βαρέλια με ρετσίνα και κοκκινέλι έρρεαν άφθονα, στην έπαυλη την οποία εν τω μεταξύ ανήγειρε με τα τεράστια ποσά που εισέπραττε από τις πωλήσεις οικοπέδων. Πάσχα, Πεντηκοστή και Δεκαπενταύγουστο, τα γεύματα διαδέχονταν το ένα το άλλο. Ήταν φανατικός βασιλικός μέχρι σημείου παραφοράς. Στην πολυσυζητημένη διαθήκη του άφησε 500.000 δραχμές για να στηθεί ανδριάντας του βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄ στο κτήμα του, ενώ την εποχή του διχασμού είχε χαράξει δρόμους και τους είχε δώσει φιλοβασιλικά ονόματα (βασιλέως Κωνσταντίνου, βασιλίσσης Σοφίας, λεωφόρο Κάιζερ, λεωφόρο Χίντεμπουργκ κ.ά.).
Κάποτε όμως έχασε τη σύζυγο και τον μοναχογιό του και αφοσιώθηκε στις τρεις θετές θυγατέρες του, τις οποίες φρόντισε να προικίσει και να τους εξασφαλίσει μια άνετη ζωή. Με τις αδελφές του είχε διακόψει τις σχέσεις για κληρονομικές διαφορές, οι οποίες κράτησαν χρόνια ενώ οι δικαστικές διαμάχες μαζί τους απασχολούσαν κάθε τόσο την επικαιρότητα. Ιδιόρρυθμος τύπος, ενώ σκορπούσε σημαντικότατα ποσά σε κοινωφελείς και φιλανθρωπικές δραστηριότητες, δεν συγχωρούσε τη στάση που κράτησαν οι αδελφές του και ανήρτησε μια μεγάλη ταμπέλα στην είσοδο του κτήματός του όπου έγραφε «Απαγορεύω στους τάδε και στους τάδε συγγενείς μου να παρακολουθήσουν την κηδεία μου»!
Είχε αδυναμία στους δημοσιογράφους και τους ηθοποιούς και ονειρευόταν να φτιαχτεί ένας οικισμός διαθέτοντας ένα τμήμα από το κτήμα και συγκεκριμένα ο κωνοειδής πευκόφυτος λόφος που συνδέει το Ψυχικό με την Όμορφη Εκκλησιά. Έτσι όταν έφυγε από τη ζωή το 1934, με την διαθήκη του κληροδότησε σε υπό σύσταση νομικό πρόσωπο με την επωνυμία «Σωματείον των Ηνωμένων Συντακτών και Ηθοποιών» έξι χιλιάδες πήχεις από τον λόφο αυτό. Τελικά όμως η θέλησή του δεν υλοποιήθηκε επειδή οι δημοσιογράφοι, είτε θεωρούσαν πως η περιοχή ήταν μακριά, είτε δεν συμφωνούσαν μεταξύ τους! Επίσης, με την διαθήκη του όρισε να δημιουργηθεί γύρω από την Όμορφη Εκκλησιά το «Άλσος Βεΐκου», για τη συντήρηση του οποίου άφησε ένα εκατομμύριο δραχμές (διάνοιξη λεωφόρων, κατασκευή πλατειών, εξωραϊστικά έργα και λουτρά για τους συνοικισμούς Καλογρέζας, Νέας Ιωνίας και Γαλατσίου).
Η ιστορία του Λάμπρου Βέϊκου του νεότερου είναι άμεσα συνυφασμένη με την ευρύτερη περιοχή του Γαλατσίου και αποτελεί μία ακόμη ανεξερεύνητη σελίδα της αθηναϊκής ιστορίας. Παρά το γεγονός ότι άφησε το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του στον Δήμο Αθηναίων, ορίζοντας ως διαχειριστές του Ιδρύματος «Άλσος Βεΐκου» δημόσιους παράγοντες, το Ίδρυμα αυτό δεν λειτούργησε. Εξάλλου, το «Άλσος Βεΐκου», έκτασης σήμερα περίπου 218 στρεμμάτων, έχει κηρυχθεί αναδασωτέο από το 1994.
