Κάποιος Ελληνογνώστης ώρισε το Ρωμέϊκό γλέντι: Σπαραγμός σε τρείς φάσεις∙ πρώτη – μελαγχολία∙ δευτέρα- αισθηματολογία και παλληκαρισμός (το περίφημο επεισόδιο)∙ και τρίτη –«άρτσι-βούρτσι και λουλάς», μ’ άλλα λόγια σαλάτα- αναστατωμένος ο ερχόμενος. Και ότι τα πράγματα ήταν- και είνε ακόμη μερικές φορές- και έτσι, δεν υπάρχει αμφιβολία. Αρχίζουμε με μεγάλη εμβρίθεια και συνωφρύωσι∙ όταν το πιοτό προχωρήση, αρχίζουν η αισθηματολογίες και σε λίγο η προκλήσεις:
-Μπορώ να σας πω μισή λέξι, κύριος!
Και αφού ξεθυμάνη αυτή η μανία του επεισοδίου, επακολουθεί το ανακάτωμα, η ασυδοσία και η σαλατοποίησις. Έ, λοιπόν!… Αν αυτό είν’ αλήθεια, το ρωμέϊκο γλέντι πρέπει να ομολογήσουμε, ότι υπέστη αρκετή μεταβολή από τη στιγμή που η διοίκησις και η δημαρχία επήραν την πρωτοβουλία να ενθαρρύνουν και να οργανώσουν τη λαϊκή αποκρηάτικη διασέδασι. Στα στενάκια και στα ταβερνάκια της Πλάκας εδημιουργήθη, σιγά-σιγά, μια παράδοσις γλεντιού, που είνε εντελώς διαφορετικό απ’ αυτό των τριών φάσεων -μια παράδοσις που αποκλείει και τα τρία στάδια∙ και τη μελαγχολία και τους παλληκαρισμούς και την αναρχία.
Αυτό το πράγμα θα μπορούσε κανείς να το διαπιστώση την Πέμπτη και το Σάββατοκύριακο, της τρεις αυτές μέρες της μεγάλης συμδορήσεως γλεντζέδων στα ταβερνάκια και γενικά στην κυκλοφορία: Ούτε μία παρεξήγησις∙ ούτε αρρυθμία και το πρό της δημιουργίας χάος. Ο λαός έμαθε να γλεντά πολιτισμένα, με τη γυναίκα πλάι του στη νυχτερινή διασκέδασι, να πίνη χωρίς να διαπληκτίζεται, να τραγουδή χωρίς φάλτσα και γαϊδουροφωνάρες και να ευθυμή χωρίς να χάνη το αίσθημα του πρέποντος.
Τώρα μένει να προστεθή, στο θαυμάσιο αυτό βήμα, που έγινε, η σχετική οργάνωσις μερικών λεπτομερειών. Από τα πρώτα πράγματα που θα έπρεπε να φροντίσουμε, είνε η καθιέρωσις της γιορτής του Αθηναϊκού τραγουδιού, το πρώτο Σαββατοκύριακο της αποκρηάς. Η γιορτή αυτή θα μπορούσε νάχη δύο μέρη. Εκτέλεσι των παληών τραγουδιών από διαλεγμένες συντροφιές και διαγωνισμό για το καινούργιο τραγουδάκι. Στη γιορτή θα έπρεπε να συμμετέχουν κάθε χρόνο η χορωδίες των μουσικών θεάτρων, των φοιτητών, της νεολαίας και των ωδείων, όπως θάπρεπε να ανακατωθούν και οι σπουδασταί του Πολυτεχνείου στον αποκρηάτικο διάκοσμο των ταβερνείων και στην οργάνωσι των παρελάσεων του Καρναβάλου.
Μ’ άλλα λόγια, δηλαδή, πρέπει να πλουτισθή και να μονιμοποιηθή αυτή η ωραία πράδοσις, που αρχίζει να διαμορφώνεται με κέντρο την Παληά Αθήνα. Αξίζει να το πάρουμε στα σοβαρά. Το κέφι των ομάδων δεν είνε μικρή υπόθεσις. Είνε κάτι που τονώνει το αίσθημα της ζωής, ξαναδίνει δυνάμεις για την εργασία και αποτελεί την πολυτιμότερη συνέχειά της. Λαός που δεν ξέρει να γλεντήση, δεν ξέρει και να εργασθή και να δημιουργήση. Είνε τόσο στενός ο σύνδεσμος του γλεντιού με τη ζωτικότητα και την παραγωγή έργου, ώστε τα δυναμικά καθεστώτα να φροντίζουν σήμερα την οργάνωσι του γλεντιού με την ίδια προσοχή που καταβάλλουν για την οργάνωσι της εργασίας. Η αρχή που έγινε στην Αθήνα, με την Πλάκα, όπου ξαναζωντάνεψε το παληό κέφι και συγχρόνως δημιουργείται μια καινούργια παράδοσις, πρέπει να μας ενθαρρύνη. Το τμήμα εορτών του Τουρισμού βρίσκει εδώ ένα καλόν πυρήνα, μια βάσι, που μπορεί να καλλιεργήση.
