Αναμφιβόλως, υπό το σημερινόν λαοκρατικόν και την απορρέουσαν χυδαιότητα, αποτελεί παραφωνίαν ν’ αναφερόμεθα εις παλαιάς λαμπράς ημέρας κοινωνικής αίγλης και εκλεκτικής ιεραρχήσεως. Ως τόσον, απαντώντες, κατά τας αναδιφήσεις μας, μίαν θαυμασίαν αριστοκρατικήν συγκέντρωσιν εις την οικίαν Σερπιέρη, που νομίζομεν ότι ευρίσκετο εκεί όπου τώρα η Αγροτική Τράπεζα (λεωφόρος Πανεπιστημίου), κατά την οποίαν κύριαι, δεσποινίδες και κύριοι της ανωτέρας τάξεως προεσέφερον εις εκλεπτυσμένον ακροατήριον την καλλιτεχνικήν τέρψιν θαυμασίων ερασιτεχνικών θεατρικών παραστάσεων, υποδυόμενοι ρόλους ονομαστών κατά την εποχήν εκείνην θεατρικών έργων, ξένων και ιδικών μας -εθεωρήσαμεν ότι θα συγκινήση τους γεροντοτέρους των αναγνωστών, γνώστας προσώπων και πραγμάτων του παλαιού καιρού η μεταφορά περικοπών σχετικών περιγραφών. Ας το επιχειρήσωμεν:
«Θέατρον “Φερναντό”! Πας τις θα διερωτηθή πού κείται. Και θα έχη δίκαιον. Διότι τούτο δεν είναι προσιτόν ει μη εις τον κύκλον της εκλεκτής ημών κοινωνίας, εις την οποίαν ανοίγει τας πύλας του ο οίκος Φερνάνδου Σερπιέρη. Εις το μέγαρον τούτου υπάρχει εν μια των πολυτελών αυτού αιθουσών κομψότατον θεατρίδιον με Ιωνικάς στήλας εκ παλλεύκου παντελησίου μαρμάρου, εν τω οποίω κατά καιρούς η Μελπομένη (η Μούσα, φυσικά), ελληνιστί ή γαλλιστί λαλούσα, αναλόγως της γλώσσης εις την οποίαν είναι γραμμένα τα παιζόμενα έργα, προσηλύτισεν ερασιτέχνας εκ του μάλλον διακεκριμένου και κομψοτάτου κόσμου των Αθηνών. Χθες (μίαν των ημερών του Απριλίου 1893) το ζεύγος Σερπιέρη είχε συγκεντρώσει εν τω θεατριδίω ό,τι εκλεκτόν λόγω κάλλους, πλούτου και κοινωνικής θέσεως εγκλείουν αι Αθήναι).
Εις την συνέχειαν της περιγραφής ανεφέροντο τα παιχθέντα (μονόπρακτα, προφανώς,) έργα και τα ονόματα ων υποδυθέντων τα πρόσωπα αυτών ερασιτεχνών: Κυρίαι Λαυρία Φ. Σερπιέρη, Μαρία Ρωμάνου, Βαλαντίνη Λέλη, Ευγενία Ροΐδου, Δεσποινίς Μερκάτη, και Κύριοι Φερδ. Σερπιέρης, Π. Γρυπάρης, Ν. Ροΐδης, Ν. Ρωκ, Κ. Βούρος, φαίνεται ότι υπερέβαλον εαυτούς και απέδωκαν τους ρόλους των με υποκριτικήν τέχνην πεπειραμένων ηθοποιών, τέρψαντες εις το έπακρον το αποτελούν κοινωνικήν αφρόκρεμαν ακροατήριον, του οποίοι εδέχθησαν θερμάς εκδηλώσεις χειροκροτημάτων και επαινετικών επιφωνημάτων».
Βεβαίως ημείς σήμερον έχομεν να διασκεδάσωμεν με μεγάλον αριθμόν θεατρικών παραστάσεων, εκ των οποίων μερικαί είναι πράγματι άξιαι λόγου, με ωραίας, δημοφιλείς, πρωταγωνιστρίας. Έχομεν ακόμη και την κατ’ οίκον θεαματικήν τέρψιν με μερικάς επιτυχείς διαφημίσεις των τηλεοπτικών σταθμών. Αλλ’ άλλο πράγμα αι από σκηνής εμφανίσεις αβρών αριστοκρατικών υπάρξεων, όπως εκείναι τας οποίας απελάμβανε, προ ενενήντα ετών, μέσα εις αρχοντικών περιβάλλον, η ανωτέρα τάξις, της προ ενενήντα ετών Αθηναϊκής κοινωνίας.
