Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Σκηνή από την κωμωδία «Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο» (1959) με πρωταγωνιστές την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ.
Την κωμωδία «Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο» (Φίνος Φιλμ), που παρουσιάστηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες το 1959, τη γνωρίζουμε οι περισσότεροι. Εξάλλου προβάλλεται συχνά πυκνά στην τηλεόραση. Την έχουμε συνδέσει με τον Αλέκο Σακελλάριο που την έγραψε και τη σκηνοθέτησε, τον Μάνο Χατζιδάκι, που έγραψε τη μουσική, και τους πρωταγωνιστές της. Δηλαδή την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ και τους Διονύση Παπαγιαννόπουλο, Χρήστο Τσαγανέα, Ορέστη Μακρή, Μαρίκα Κρεβατά, Γιώργο Γαβριηλίδη, Άννα Μαντζουράνη, Μπέμπη Κούλα κ.ά.
Γνωστό και το σενάριο της ταινίας. Ο γοητευτικός καθηγητής της Φιλολογίας Πάνος Φλωράς θα προσληφθεί δοκιμαστικά σε ένα ιδιωτικό Κολέγιο Θηλέων, με κακομαθημένες μαθήτριες της υψηλής κοινωνίας, που κάνουν τη ζωή δύσκολη στους καθηγητές τους. Μία εξ αυτών βρίσκει τον δάσκαλό της (και τον έρωτα) στο πρόσωπο του νέου και φτωχού φιλολόγου.
Ωστόσο, δεν είναι γνωστό ότι το έργο αυτό του Αλέκου Σακελλάριου πρωτοπαρουσιάστηκε στο θέατρο «Κυβέλη» το 1944 με μουσική του Μενέλαου Θεοφανίδη.
Ο τελευταίος είναι ο άνθρωπος που έγραψε μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της Σοφίας Βέμπο («Ο άνθρωπός μου», «Σ’ αγαπώ και μ’ αρέσει η ζωή», «Κάποιος-κάπου-κάποτε»), της Ρένας Βλαχοπούλου («Ομόνοια Πλας», «Σατράπη μου», «Κάνε μου τέτοια», «Καλημέρα ζωή»), της Στέλλας Γκρέκα («Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα») και άλλων ερμηνευτών.
Στη θέση της Αλίκης Βουγιουκλάκη ήταν η Μαρία Καλουτά και τον ρόλο του Δ. Παπαμιχαήλ είχε ο Κώστας Μανιατάκης. Ο Μάνος Φιλιππίδης έκανε τον ιδιότυπο γυμνασιάρχη με το «βεβαίως-βεβαίως».
Στη θεατρική παράσταση εμφανίζονταν ακόμη οι Γιάννης Αποστολίδης, Θηβαίος, Μπέμπα Δόξα, Κορνηλία Βλαχοπούλου, Λιλή Λις, Ζαφειρίνη Γκιουζέπε κ.ά. Ο μόνος που έπαιξε τον ίδιο ρόλο και στις δύο περιπτώσεις ήταν ο Ορέστης Μακρής!
Εντούτοις, η κριτική που επιφυλάχθηκε από τις εφημερίδες για την παράσταση ήταν «χλιαρή»[1]. Χαρακτήριζαν την κωμωδία χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις, που όμως έκανε τον κόσμο να γελάει με την καρδιά του.
Αυτό, ωστόσο, που έβρισκαν ιδιαίτερα ενδιαφέρον ήταν ότι το έργο δεν περιστρεφόταν θεματολογικά γύρω από την Πλάκα, την αθηναϊκή αυλή και τους λαϊκούς τύπους. Δεν έφερε την πανομοιότυπη ηθογραφική σφραγίδα που συναντούσε κανείς σε όλα τα έργα τα οποία παίζονταν εκείνη την εποχή στο ελαφρό μουσικό θέατρο.
Υποστήριζαν, δε, ότι αν έλειπαν και τα λίγα «δημοκοπικά» μοτίβα που παρεμβάλλονταν στο στόμα του καθηγητή σε ένα ιδιωτικό σχολείο με κακοαναθρεμμένα παιδιά υψηλής τάξεως, το αποτέλεσμα θα ήταν περισσότερο ικανοποιητικό.
Στη δεύτερη κυρίως πράξη ο θεατής περνούσε ευχάριστα. Συντελούσαν η γλυκιά και μπριόζα μουσική του Θεοφανίδη και το μοναδικό μπρίο με το οποίο παιζόταν το έργο από την εκλεκτή πλειάδα των «άσων». Ωστόσο, ξεχωριστοί έπαινοι αποτίνονταν στους πρωταγωνιστές.
O Ορέστης Μακρής ως καθηγητής στην κινηματογραφική ταινία.
Γοήτευσε το κοινό η Καλουτά
Η Μαρία Καλουτά, η οποία όπως προαναφέραμε είχε αναλάβει τον πρώτο γυναικείο ρόλο, σημείωνε πρώτης τάξεως καλλιτεχνική επιτυχία. Αδικημένη στο πλαίσιο της επιθεώρησης, βρισκόταν επιτέλους στο στοιχείο της, στη μουσική κωμωδία. Σε αυτό το είδος ξεδίπλωνε όλη τη φινέτσα, την αβρότητα και την αισθηματικότητα που διέκρινε το παίξιμό της, αλλά και το επένδυε με τη συγκρατημένη ζωηρότητα που απαιτεί ο ρόλος της ερωτευμένης μαθήτριας, τον οποίον υποδυόταν. Κοντά της εξαιρόταν και η αξιόλογη απόδοση του τενόρου Κ. Μανιατάκη. Παράλληλα με το τραγούδι του, ο συμπαθής καλλιτέχνης έπαιζε στον τόνο που επιβαλλόταν και παρουσίαζε μια εξέλιξη ηθοποιίας εκπληκτική. Επίσης, ο Ορ. Μακρής παρουσίαζε τη συνήθη άνεσή του και μαεστρία. Αντιθέτως, ο Μ. Φιλιππίδης δεν θεωρήθηκε από τους κριτικούς της εποχής ιδιαίτερα πετυχημένος. Ίσως σε αυτό συνετέλεσε το ενοχλητικό «βεβαίως-βεβαίως», που το κείμενο του επέβαλε να επαναλαμβάνει κάθε τόσο.
