Ο ΖΥΓΟΣ ΤΟΥ ΚΟΛΛΑΡΟΥ

του Νικόλαου Πετιμεζά Λαύρα (1934)

Ένα από τα πλέον δύσκολα ζητήματα, σχεδόν πρόβλημα άλυτον, το οποίον βασανίζει τους παγκοσμίους πουκαμισάδες και ράπτας ανδρικών ειδών εσωρρουχισμού, είνε η κατασκευή κολλάρου, το οποίον, ενώ αφ’ ενός να επιτρέπη πλήρη άνεσιν ιδίως κατά το θέρος, να μη παρουσιάζη αφ’ ετέρου επικίνδυνον αφέλειαν φθάνουσαν εις την ασχημίαν και γυμνότητα του λαιμού των κυριών, ο οποίος κάθε άλλο παρουσιάζει παρά ωραίας και ελκυστικάς γραμμάς.

Τα Βυρώνεια ανοικτά κολλάρα αφίνοντα να φαίνωνται τα λάσια στήθη, τα οποία δεν έχει κανείς όρεξιν να βλέπη, εγκατελείφθησαν αμέσως και δεν επεκράτησαν παρά μεταξύ ωρισμένου κύκλου νεαρών κυριών, οι οποίοι θέλουν να φαίνωνται: Βύρωνες.

Υπάρχουν τα λεγόμενα «σπορ» αλλ’ όλος ο κόσμος δεν επιδίδεται εις τον αθλητισμόν και ούτε μπορεί να εμφανίζεται κάθε ώραν και εις όλας τας περιστάσεις ως ορειβάτης ή εκδρομεύς.

-Δεν μπορούμε, κύριε- έλεγε γνωστός καταστηματάρχης εις παραπονούμενον πελάτην του- να βρούμε τίποτε καλλίτερον, επί του παρόντος! Εις τα άλλα είδη της ανδρικής αμφιέσεως, κατά την τελευταίαν πεντηκονταετίαν, έγινε τεραστά εξέλιξις επί το απλούστερον. Μετρήσατε πόσα πράγματα κατηργήθησαν: Ψηλό καπέλλο ή Μιραμπώ· ρεντιγκότα, ζακές, παντελόνια κολλάν με στίφες, τα οποία τελευταίος εφόρεσεν ο μακαρίτης Στεφανίδης, παπούτσια ελαστικά ή κουμπωτά. Εις το κολλάρο,όμως, αντιθέτως, τα πράγματα έγιναν πολύπλοκα, δύσκολα και βασανιστικά διά τους ανθρώπους. Από απλά και ανοικτά, έγιναν διπλά «αλλέ-ρετούρ» λεγόμενα.

Ενώ είχες να κάμης με ένα κουμπί, με το οποίον εβασανίζετο πέντε λεπτά της ώρας, τώρα έχεις να κάμης με τρία, εκ των οποίων το ένα σου σπάζει τακτικά και το δεύτερο πέφτει και χάνεται τρυπώνον εκεί που δεν το ζητάς· επί πλέον δε το επικρατήσαν κολλάρο καταστρέφει ένα λαιμοδέτη την εβδομάδα. Όλα αυτά τα βλέπομεν, κύριε και τα ομολογούμεν. Πιθανόν να επέλθη συμφωνία μεταξύ των δύο πολιτικών παρατάξεων· πιθανόν παλαιοημερολογίται και ορθόδοξοι, Γρηγοριανοί και Ιουλιανοί να αγκαλιασθούν· εν τούτοις κολλάρο, κύριε, όπως το ζητάτε, είνε αδύνατον να σας κόψω!…

Και εν τούτοις έχομεν την ιδέαν ότι του Έλληνος ο τράχηλος δεν υποφέρει ζυγόν![1]