Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Κορίτσι με σκύλο, αρχές 20ού αιώνα.
Οπωσδήποτε και τα συμπαθή τετράποδα έχουν το δικό τους μερίδιο στη σύγχρονη ιστορία μας. Δεν γράφτηκε ακόμη μια ολοκληρωμένη εργασία για τους τρόπους που έζησαν ανάμεσά μας και πως αντιμετωπίστηκαν από τις επίσημες αρχές. Η ζωή τους ακολουθούσε τις γενικότερες συνθήκες και παρά το γεγονός ότι υπήρξαν ευαίσθητοι άνθρωποι οι οποίοι φρόντιζαν για την μη κακοποίησή τους, υπήρξαν κατά καιρούς πολιτικές που φαντάζουν απίστευτες στις ημέρες μας. Όπως η επίσημη «Διάταξις» με τον τίτλο «Περί αποτροπής του εκ των κυνών κινδύνου» που εκδόθηκε το 1925 από τον Αστυνομικό Διευθυντή Αθηνών Κ. Μιχαλόπουλο.[1] Η έκδοση ήταν απόρροια των κρουσμάτων λύσσας που είχαν σημειωθεί στην Αθήνα και σε διάφορες επαρχίες.
Οπότε απαγορευόταν πλέον η κυκλοφορία στους δρόμους σκύλων χωρίς φίμωτρο και περιλαίμιο στο οποίο θα αναγραφόταν το όνομα και η διεύθυνση «του κυρίου ή του κατόχου αυτών». Επιτρεπόταν να κυκλοφορούν χωρίς φίμωτρο μόνον εάν ήταν δεμένοι και οδηγούνταν από κάποιον. Επίσης, απαγορευόταν αυστηρά τα σκυλιά να εισέρχονται στα εστιατόρια. Τότε κυκλοφόρησαν και οι περίφημες πινακίδες, μερικές από τις οποίες σώζονταν ακόμη τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια που έγραφαν: «Δυνάμει Αστυνομικής Διατάξεως απαγορεύεται εις τους εισερχομένους εις το εστιατόριον να φέρουν μεθ’ εαυτών κύνας»!
Αλλά τι συνέβαινε με τα σκυλιά τα οποία κυκλοφορούσαν χωρίς φίμωτρο και περιλαίμιο; Συλλαμβάνονταν και φυλάσσονταν σε ειδικό μέρος φύλαξης για ένα οκταήμερο, κατά τη διάρκεια του οποίου τους παρεχόταν τροφή και νερό. Στο διάστημα αυτό μπορούσαν να παραλαμβάνονται από τους ιδιοκτήτες τους, οι οποίοι έπρεπε όμως να καταβάλουν τροφεία αλλά και «σύλληπτρα»! Το ύψος των «συλλήπτρων» ποίκιλε ανάλογα με το συμβόλαιο που είχε η Αστυνομία με τον «εργολάβο» που αναλάμβανε το έργο. Διότι αφού δεν διέθετε δική της υπηρεσία η Αστυνομία συμβαλλόταν με έναν ιδιώτη, ο οποίος καθόριζε και το κόστος με ειδικό συμβόλαιο!
Τα δυσάρεστα ακολουθούσαν μετά το οκταήμερο από τη σύλληψη των σκυλιών και αν δεν τα αναζητούσε κανείς, όπως γινόταν συνήθως. Τα σκυλιά θανατώνονταν. Οι επίσημοι τρόποι που χρησιμοποιούσαν ήταν τρεις. Τα έβαζαν σε ειδικό κιβώτιο όπου εισέπνεαν φωταέριο ή τα πυροβολούσαν ή τα έπνιγαν σε νερό! Τότε οι μέθοδοι αυτές θεωρούνταν οι πλέον σύγχρονες και εγκαταλείπονταν οι παλαιότερες που ήταν να τα καίνε σε «φούρνο» στην Ιερά οδό ή να τα θανατώνουν με στρυχνίνη ή άλλη δηλητηριώδη ουσία (φόλα). Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι προτιμούσαν να τα σκοτώνουν απαγορεύονταν αυστηρά την αγοραπωλησία τους.
Είχε όμως και άλλα άρθρα η Αστυνομική Διάταξη. Προέβλεπε ότι έπρεπε να ειδοποιήσει την Αστυνομία όποιος παρατηρούσε ύποπτα συμπτώματα στο σκυλί του, δηλαδή δυσθυμία, δειλία, ανορεξία, υδροφοβία, θόλωμα στα μάτια ή «διαρκή καταβιβασμόν της ουράς υπό τα σκέλη του». Ούτως ή άλλως τα σκυλιά που είχαν τάση να δαγκώνουν συλλαμβάνονταν και φονεύονταν από την Αστυνομία. Όσο για τους παραβάτες της Αστυνομικής Διάταξης διώκονταν ποινικά με φυλάκιση μέχρι δύο μηνών και πληρώνοντας πρόστιμο 400 δραχμές.
Πάντως, δεν ήταν μόνον η επίσημη διάταξη του Αστυνομικού Διευθυντού Αθηνών που εκπροσωπούσε την στάση των αρχών έναντι των σκύλων. Την ίδια περίπου εποχή (Ιούλιο 1925) εκδιδόταν και μία πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα στρατιωτική διαταγή που ανέφερε πως έπρεπε να χορηγείται «ημερησίως εις έκαστον κύνα των φυλακίων της γραμμής Προκαλύψεως και των τοιούτων ασφαλείας της Σιδηροδρομικής γραμμής μία μερίς άρτου οπλίτου»![2] Έτσι, αναγνωρίζονταν, έστω και με ένα κομμάτι ψωμί αντί παρασήμου, οι υπηρεσίες που παρείχαν οι τετράποδοι αυτοί… υπάλληλοι. Υπήρξαν δε κάποιοι που ζητούσαν να προστεθεί και μία μερίδα κρέατος!
