Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Μικρόφωνο του πρώτου Ραδιοφωνικού Σταθμού του Χρ. Τσιγγιρίδη (Φωτ. αρχείο «Κέντρου Διάδοσης Επιστημών & Μουσείο Τεχνολογία»)
Οι εκπομπές του Χρήστου Τσιγγιρίδη, περιορίζονταν στη μετάδοση μουσικής από δίσκους και διάφορες ανακοινώσεις σχετικές με τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Τη συντήρηση του σταθμού είχαν αναλάβει τα μέλη του Συλλόγου Ραδιοφίλων που είχε ιδρυθεί στην πόλη. Ο σταθμός ακουγόταν σε όλα τα Βαλκάνια, στη νότιο Ιταλία αλλά και στα ελληνικά νησιά. Έτσι λειτουργούσε το «Ράδιο Τσιγγιρίδη» το οποίο μετέδιδε και μουσικό πρόγραμμα. Πάντα σε ερασιτεχνικές βάσεις ο Χρ. Τσιγγιρίδης θα συνεχίσει το έργο του μέχρι την Κατοχή που συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς, αλλά αφήνεται ελεύθερος και απενεργοποιείται ουσιαστικώς ο μικρός σταθμός του.
Μετά την απελευθέρωση οι κομμουνιστές με τον Μάρκο Βαφειάδη προσπάθησαν να εκμεταλλευθούν τον σταθμό, τον οποίο λειτουργήσαν υπέρ τους για μικρό χρονικό διάστημα. Ωστόσο, επέστρεψε στα χέρια του ιδιοκτήτη του. Άρχισε εκ νέου τις εκπομπές του κατορθώνοντας να εξασφαλίσει και προσωρινή άδεια λειτουργίας. Παραμένουν άγνωστες στο ευρύ κοινό άλλες σημαντικές πτυχές των τεχνικών δραστηριοτήτων του. Όπως το γεγονός ότι εισήγαγε τη χρήση μικροφώνου και μεγάφωνων στις πολιτικές συγκεντρώσεις των Αθηνών αλλά και στη Βουλή των Ελλήνων!
Ήταν Οκτώβριος 1929 όταν ο Χρ. Τσιγγιρίδης εντυπωσίαζε την Αθήνα, εγκαθιστώντας το περίφημο πλέον «μεγάφωνό» του στην πλατεία Συντάγματος για να μιλήσει ο Πρωθυπουργός Ελ. Βενιζέλος, ο οποίος επέστρεφε από το εξωτερικό. Ήταν η πρώτη πολιτική ομιλία που πραγματοποιήθηκε σε ανοικτό χώρο και χρησιμοποιήθηκαν ηχητικές εγκαταστάσεις. Το μεγάφωνο Τσιγγιρίδη, ο «μέγας λέκτης» όπως το αποκαλούσε ο ίδιος, ήταν το σύστημα που είχε χρησιμοποιήσει στη Θεσσαλονίκη για να ακούγονται οι λόγοι των υπουργών. Ταυτοχρόνως όμως χρησιμοποίησε και δίσκους γραμμοφώνου για να διασκεδάσει το κοινό.
Η μουσική ακουγόταν από το πρωί προσελκύοντας περίεργους και αργόσχολους, οι οποίοι για πρώτη φορά άκουγαν μουσική και καλούνταν να ακούσουν ομιλία από μεγάφωνα. Περίπου ένα μήνα αργότερα, με πρωτοβουλία του Ελ. Βενιζέλου, ακολουθούσε και η πρώτη μικροφωνική εγκατάσταση στη Βουλή των Ελλήνων. Ο Κρήτας πολιτικός αποφάσισε να τοποθετηθεί εγκατάσταση και στο Κοινοβούλιο ώστε να μεταδίδεται η φωνή του ρήτορα σε όλα τα σημεία της αίθουσας και με τέτοιο τρόπο ώστε να παρακολουθούν άνετα τις ομιλίες και οι ακροατές από τα υπερώα.
Τα μηχανήματα αγοράστηκαν στην τιμή της αξίας τους χωρίς να προκύψει κέρδος για τον Χρ. Τσιγγιρίδη, ο οποίος ήθελε να επιδείξει τις προόδους της ελληνικής επιστήμης και να προωθήσει τις εργασίες του στη Θεσσαλονίκη και την ίδρυση ραδιοσταθμού. Σύμφωνα με τις ρυθμίσεις του, ο πρόεδρος της Βουλής, μέσω ειδικού μηχανήματος, είχε το πλεονέκτημα να κανονίζει την ένταση της φωνής αναλόγως με τη φωνητική δυνατότητα του ομιλητή αλλά και να χαμηλώνει τον ήχο όποτε επιθυμούσε. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες της εποχής μέσω των μικροφώνων ακουγόταν πλέον ακόμη και ο ψιθυρισμός οπότε δεν θα είχαν ανάγκη οι πατέρες του έθνους να… ξελαρυγγιάζονται για να ακούγονται παντού.
Πάντως, το τέλος του Χρ. Τσιγγιρίδη δεν ήταν το καλύτερο. Όταν το κράτος σκέφτηκε να εγκαταστήσει τον δικό του ραδιοσταθμό στη Θεσσαλονίκη δήμευσε, ουσιαστικώς χωρίς αποζημίωση, τον σταθμό του. Όπως έγραψε ο Νίκος Ζαρίφης «δεν είχε την εντιμότητα καν να τον χρησιμοποιήσει ως μηχανικό ή επιστάτη του κρατικού σταθμού». Ο ίδιος επισήμανε πως το κράτος στην πραγματικότητα «τον κατεδίωξεν αγρίως και τελικώς τον εδολοφόνησε ψυχικώς». Ο Χρ. Τσιγγιρίδης, έφυγε από τη ζωή φτωχός. Ωστόσο κηδεύτηκε με τιμές που δεν είχε γνωρίσει στη ζωή του και με το πέρασμα των ετών αναγνωρίστηκε η προσφορά του.
