Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Εσωτερικό φαρμακείου (αρχές 20ού αιώνα).
Ένας από τους πιο ευρηματικούς φαρμακοποιούς που έδρασαν στην Αθήνα τέλη του 19oυ, αρχές 20ού αιώνα ήταν ο καταγόμενος από την Κόρινθο Νικόλαος Γ. Βακταλόπουλος ή Βακαλόπουλος. Πτυχιούχος της Φαρμακευτικής Σχολής Αθηνών, διατηρούσε το «Βασιλικόν Φαρμακείον» του «Γαληνός» στη συμβολή των οδών Ιπποκράτους και Σόλωνος, όπου προηγουμένως στεγαζόταν το Φαρμακείο Στυλιανού Νικολαΐδου. Το μυστικό του βρισκόταν, αφενός, στην εργατικότητά του και αφετέρου, στις επιτυχημένες ονομασίες που φρόντιζε να δίνει στα σκευάσματά του. Κορωνίδα των προϊόντων του ήταν το «Ελιξήριον Ν. Βακταλοπούλου», το οποίο ήταν «αντιπυρετικόν – σφριγοφόρον – τονωτικόν»[1].
Και τι δεν έκανε εκείνο το θαυματουργό ελιξίριό του, σύμφωνα πάντα με τις διαφημίσεις τις οποίες ο ίδιος φρόντιζε να πλημμυρίζει τις εφημερίδες. «Το θείον τούτο φάρμακον θεραπεύει ασφαλέστατα τους πάσχοντας εκ διαλειπόντων και ελωδών πυρετών εν γένει», ήταν οι βασικές θεραπευτικές ιδιότητές του. Αλλά μπορούσε ταυτόχρονα να θεραπεύει τον ίκτερο, την ανικανότητα και τον πονοκέφαλο, να διεγείρει την όρεξη, να τονώνει το στομάχι, να προλαβαίνει τη φυματίωση αλλά και να τη θεραπεύει στο πρώτο της στάδιο! Στους αδύνατους και καχεκτικούς έδινε την εικόνα της ρώμης αλλά και «ροδίνην χροιάν».
Οι θαυματουργές ιδιότητές του δεν σταματούσαν εκεί. Ήταν ελιξίριο «αλάνθαστον κατά των νευρασθενειών, της σπερματορροίας και εν γένει της αναιμίας καθώς και της ακρατείας των ούρων». Αλλά το εν λόγω φαρμακείο παρήγαγε και άλλα φάρμακα, όπως το «Υγρόν Αντιβλενοριακόν» που είχε εφευρεθεί το 1886, ή το «Αντιρευματισμό – Ισχιαλγίνη» που είχε εφευρεθεί το 1894.
Το μεν πρώτο θεράπευσε αλάνθαστα όχι μόνον τη χρονία αλλά και την «χρονιωτάτην βλεννόρροιαν καθώς και την λευκόρροιαν των γυναικών» εντός ενός εξαημέρου. Το δεύτερο, το «έξοχον τούτο φάρμακον», θεράπευε ρευματισμούς, ισχιαλγίες, νευραλγίες και πάσης φύσεως… αλγίες, ενώ μπορούσε ενίοτε να λειτουργήσει και ως αιμοστατικό!
Ήταν βεβαίως άσσος και στις διαφημίσεις. Ακολουθώντας πρακτικές της εποχής του, φρόντιζε ώστε το φαρμακείο αλλά και τα προϊόντα του να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Έτσι, συχνά πυκνά έβλεπαν το φως και μαρτυρίες ασθενών που είχαν γιατρευτεί με τα φαρμακευτικά σκευάσματά του. Όπως η περίπτωση ενός ανώτερου υπαλλήλου του υπουργείου Παιδείας, του Σωκράτη Δημητριάδη. Με επιστολή του στον Τύπο ο τελευταίος διαβεβαίωνε τους αναγνώστες ότι το ελιξίριο του Ν. Βακταλόπουλου είχε απαλλάξει μία υπηρέτρια από πυρετούς που τη βασάνιζαν 15 ολόκληρους μήνες.
Μπουκάλι με ελιξίριο της εποχής.
Ο αγώνας του για την κατοχύρωση του επαγγέλματος
Η ευρηματικότητά του φαίνεται πως ήταν αστείρευτη, αφού όλο και κάτι νέο σκαρφιζόταν για να διατηρεί στην επιφάνεια τα σκευάσματά του. Όπως το 1909, όταν πλέον, έπειτα από 17 χρόνια επιτυχημένης πορείας αποφάσισε να ονομάσει το ελιξίριό του «Βακταλίνη», εκ του Βακταλόπουλος, βεβαίως! Πωλούσε κάθε φιαλίδιο 2,5 δραχμές στην Αθήνα και 3 δραχμές στην επαρχία, τονίζοντας πάντα πως ήταν αναγνωρισμένο από διακεκριμένους γιατρούς και εγκεκριμένο από το Βασιλικό Ιατροσυνέδριο και την κυβέρνηση. Ήταν δε τόσο σίγουρος για το ελιξίριό του, ώστε κάποτε διαφήμιζε πως το χορηγούσε και με συμβολαιογραφική εγγύηση [2]!
Αλλά ο Ν. Βακταλόπουλος ήταν μπροστά στην εποχή του και στα ζητήματα κατοχύρωσης του επαγγέλματος του φαρμακοποιού. Πρέπει να ήταν ο πρώτος που έδωσε πραγματικές μάχες για να μην πωλούν φαρμακευτικά σκευάσματα μη φαρμακοποιοί αλλά απλά έμποροι φαρμάκων. Όντας ταμίας της Πανελλήνιας Φαρμακευτικής Εταιρείας, κυνήγησε γνωστούς εμπόρους της εποχής, κατηγορώντας τους ότι εκτελούσαν συνταγές ιατρών και εξαπατούσαν την κοινωνία, αφού δεν διέθεταν νόμιμο φαρμακείο. Ο Ν. Βακταλόπουλος λοιπόν κατάφερε να πετύχει την έκδοση άδειας ερεύνης στα φαρμακεία αυτά, όπου και βρέθηκαν εργαλεία κατασκευής χαπιών και φαρμάκων. Προέκυψε δικαστική περιπέτεια, στο τέλος της οποίας καταδικάστηκε ακόμη και ο Δ. Μαρινόπουλος σε τετράμηνη φυλάκιση.
